Νταργκομίσκι, Αλεξάντρ Σεργκέι

(Alexandr Sergey Dargomisky, Θούλη 1813 – Πετρούπολη 1869). Ρώσος συνθέτης. Αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη μουσική μόνο το 1833, ύστερα από τη συνάντηση του με τον Γκλίνκα, η οποία υπήρξε αποφασιστική για την καλλιτεχνική του εξέλιξη. Αν εξαιρέσουμε τις πρώτες του συνθέσεις, όπου είναι φανερή η άμεση επίδραση της δυτικής μουσικής και ιδιαίτερα της γαλλικής, ολόκληρη η παραγωγή του Ν. –και οι όπερες και η φωνητική μουσική του– χαρακτηρίζεται από την αφομοίωση του ρωσικού φολκλόρ, σύμφωνα με τον δρόμο που χάραξε ο Γκλίνκα και, ιδίως, από ένα είδος σκληρού εκφραστικού ρεαλισμού, συγχρόνως με μια οξύτατη ψυχολογική διαίσθηση. Στην όπερα Ο πέτρινος συνδαιτυμόνας, εμπνευσμένη από το Δον Ζουάν του Πούσκιν, την οποία άρχισε στο τέλος σχεδόν της ζωής του και αποτελείωσαν σύμφωνα με την τελευταία του θέληση - ο Ρίμσκι - Κόρσακοφ και ο Κούι (ανέβηκε στην Πετρούπολη το 1872), αυτές οι εκφραστικές και μορφολογικές τάσεις του έφτασαν στο σημείο να αποβάλουν εντελώς τις παραδοσιακές μορφές της όπερας (άριες, ρετσιτατίβα, χορικά κλπ.). Με το έργο του εγκαινίασε μια δομή ολοκληρωτικά στηριγμένη στη συνεχή μελωδική απαγγελία, χωρίς άλλη διακοπή παρά μόνο δύο τραγούδια και ένα μικρό χορικό. Το ρωσικό μελόδραμα αποκτούσε έτσι, αφού είχε ξεπεράσει τις συνηθισμένες μορφές της ιταλικής, της γαλλικής και της γερμανικής όπερας, μια σημασία γεμάτη επαναστατική ανανέωση, με κατεύθυνση προς κάποια ειδική μορφή βερισμού. Εκτός από τον Πέτρινο Συνδαιτυμόνα, ο Ν. συνέθεσε και άλλα θεατρικά έργα: Ο θρίαμβος του Βάκχου (1845), Εσμεράλντα (1847), Poυσάλκα (1855), πολλή μουσική για τραγούδι και μερικά κομμάτια συμφωνικής μουσικής (Φινλανδική Φαντασία, Μπάμπα Γιάγκα).